En hop, daar zit ik weer met de fles op de fiets. Onderweg naar de logopedist. Sinds een paar weken staat mijn krabbel onder een behandelplan om mijn stem weer wat beter te laten klinken. Heesheid en rauwheid worden uitgebannen door een selectie oefeningen. En de bond tussen een poliepje en linker stemband moet hierdoor op een scheiding uitdraaien.
Ik leer veel over buikademhaling, ontspannen stemgebruik en het bewegen van mijn van origine Groninger kaak’n. Nog even en ik spreek als een engel en zing als een nachtegaal. Let maar op!
Maar die oefeningen zeg, die zetten je gewoon voor gek! De al genoemde fles bijvoorbeeld. Het is een flesje water met een flexibele slang erin. Met de slang in mijn mond voel ik me net een konijn aan de drinkfles. Ik mag dan zonder of met de oe-klank bubbels in de fles blazen. Afwisselend in de fles, uit de fles en zonder slang mag ik de klank op verschillende toonhoogte ten gehore brengen. Het lijkt soms of ik een of andere zen-meditatie aan het beoefenen ben. Gelukkig heb ik wel iets met zen-ding. Laatst voegde de logopedist er nog iets bijzonders aan toe. Bij de oe-klank zonder fles en slang, moet ik nu de lippen op elkaar houden en kauwende bewegingen maken. Dit om de klank goed voor in de mond te krijgen ipv de keel of neus. Probeer dat voor de grap eens en let dan op de reactie van je omgeving.
Deze week heb ik een aantal zinnen meegekregen om zinsmelodie, timing en tempo te oefenen. Fantasieloze zinnen die ik denk ik maar eens ga inzetten als verhaaltje voor het slapengaan.
De therapie met de fles heet Lax Vox, maar ik probeer er allesbehalve laks in te worden. Want ik merk dwars door alle gekkigheid heen, dat het mijn stembanden goed doet. Ik word me op een heel andere manier bewust van de ruimte in mijn buik en de krachtige ademsteun die dat geeft. Mijn karakter en mijn beroep hebben er baat bij. En wat betreft dat konijnengevoel en het zingen: ach het is toch bijna Kerst!