…stil…

Verbijsterd, vol ongeloof en afschuw en verschrikkelijk geschokt…..ja dat zijn we!
Een jonge vrouw van 25 die vermist was en nu vermoord blijkt. En hoe meer details er naar buiten komen, hoe meer schokken in ons hart en rillingen over onze rug. Een veroordeelde van twee brute verkrachtingen. Iemand die ook tijdens zijn verblijf in de instelling in zijn gedrag, onwelwillend en ongeleid en onbehandelbaar lijkt te zijn. Tijdens zijn tijd buiten de instelling waar hij zat, mondde dit gedrag uit in een verschrikkelijk drama, ongekend.
Schreeuwend schokkend, dit kan toch niet waar zijn? Maar dat is het wel!

Wat moet je met zo’n drama als je wat meer op afstand staat?
Als vader denk ik wel even twee keer na hoe laat en waarlangs mijn dochters al dan niet alleen mogen fietsen. Want ik wil ze dit niet laten overkomen. Maar kan ik ze beschermen? Ergens diep vanbinnen voel ik dat wel. Mijn handen en voeten zullen ongeleid en ongeremd hard uithalen om ze te beschermen, mark my words!
Toch weet ik ook dat ik ze niet kan beschermen op elke meter die ze door dit leven gaan. Ik kan niet als een bodyguard naast ze blijven lopen of ze volgen. Mijn dochters, mijn kinderen, mijn vrouw en ook mezelf kan ik niet beschermen tegen alle verschrikkelijke dingen. En helaas zijn er nogal wat rotdingen in deze wereld, het is hier niet OK! En hoe hard ik dat ook als vader wél wil voor mijn gezin en voor veel mensen om me heen, ik zal het paradijs er niet mee krijgen. De hemel op aarde, ik krijg het niet bij elkaar.

Dan maar nietsdoen? Gelaten op deze aardkloot blijven leven en alle klappen incasseren? Dat doet geen recht aan dat gevoel van intense verbijstering. De afschuw lijkt me volkomen terecht. Maar jij en ik hebben wel de keuze om die verbijstering niet om te laten slaan in verlammende angst. De keuze om die afschuw niet te kanaliseren in sterke stoere uitspraken die te groot zijn voor dit moment. Of het te overschreeuwen door een ongebreideld veroordelen van…..ja, van wie eigenlijk? Ik zie stukken en petities voorbij vliegen waar Rutte en de hele staat door de modder en vervolgens voor het gerecht worden gesleept. Ergens snap ik dat, want wie hieraan schuldig of nalatig is, moet berecht of op zijn minst tot de orde geroepen worden. Maar je kan niet je rauwe verbijstering recht doen in het vinden van een of meerdere schuldigen. Het zal je niet genoeg genoegdoening geven. Verbijstering, afschuw, het mag en moet er zijn. Maar laat dat je ook maar stilzetten bij het feit dat wij niet alles onder controle hebben, niet alles kunnen voorkomen en niet alles bij elkaar kunnen krijgen. Zie op dit moment onder ogen dat we in een wereld leven die kapot is, niet OK is en die soms gewoon als een ellendige rotzooi op ons leven drukt, ons toeschreeuwt. Erken eerst maar eens dat je het zelf ook niet bij elkaar kan krijgen, recht kan maken. Laat je onmacht even als onmacht aanvoelen zonder de macht in het verdomhoekje te duwen.

De afschuw schreeuwt je toe. Overschreeuw het niet maar wordt eerst eens stil…
…vol ongeloof, onmacht, afschuw, boosheid en verbijstering…

En dan de draad weer oppakken, stamelend en stuntelend. Goed mogelijk dat we stevige afspraken moeten maken of dingen anders moeten doen. Weer een beetje vertrouwen opbouwen, wetend dat zelfs dat in gebrokenheid zal zijn.

Maar eerst…stil…