’t is maar een spelletje

Fantasie is fantastisch. Toen ik laatst de kamer van een van onze kinderen binnenkwam, stapte ik in een compleet andere wereld. In de ene hoek werd een achtbaan gebouwd, in de andere een zweefmolen, verderop een schommelschip en ook de toilethokjes ontbraken niet. Als je van pretparken houdt, het was het paradijs op aarde. En het spel was levendig echt. Is het je trouwens weleens opgevallen dat veel van het spel van kinderen in de verleden tijd gebeurt? ‘Dan was jij Elza en ging ik……’. Zonder zich aan taalregels te storen wordt alles aan elkaar gefantaseerd. Heerlijk.
Aan welke regel kinderen zich ook niet houden is, is het verschil tussen fantasie en werkelijkheid. Wat wordt gespeeld of gezien in een film, wordt als super echt ervaren. Zelfs zo echt, dat het terug komt in herbeleving of droom. Hoewel je als volwassene dan weet dat wat ze gezien hebben niet echt is en er dus niet echt een monster onder hun bed zit. Maar voor een kind is het verschil tussen nep en echt niet te maken, het loopt naadloos in elkaar over. Het zet de nodige troostsessies in werking.

Ik kijk dan ook met verbazing naar alle aankleding en festiviteiten rondom Halloween. Grafstenen die je aangrijnzen bij de Xenos, skeletten die in het zwembad hangen, schedels die in voortuinen liggen en rondlopende vampiers die met bloed besmeurd en tot de tanden gewapend zijn. Afgezien van het feit dat het er soms levensecht uitziet, is het voor kinderen lastig onderscheid te maken tussen spel en werkelijkheid. Ook dit vraagt weer om de nodig troostsessies. En een simpel ‘dat is toch niet echt, joh!’ brengt meestal geen rust in de tent.

Is dat alleen bij kinderen zo?
De dood is een keiharde realiteit. We krijgen er zelf mee te maken of hebben de pijn ervaren van het verliezen van geliefde. Rauw reëel! En soms bevind je je zomaar ineens middenin die akelige realiteit. Tijdens Halloween wordt de dood als spel gespeeld. Veel elementen verwijzen direct naar alles wat met dood te maken heeft of met de verschrikkingen die dood veroorzaken. Ik ken mensen waarbij de dood verschrikkelijk op hun leven heeft ingehakt. Voor hen is de dood zo verschrikkelijk reëel, dat ze tijdens Halloween hun straat ontvluchten. Hoe kan je spelen met alles wat met verschrikking en dood te maken heeft als je de realiteit ervan pijnlijk hard ervaren hebt. Een simpel ‘het is maar een spelletje’ verzacht die rauwheid en pijn niet. Ook hier is de scheiding tussen spel en realiteit gewoonweg niet te maken of te voelen.

Sterker nog, al die elementen herbergen krachten en machten die alleen maar met dood te maken willen hebben. En dat is niet alleen wat ze in Afrika geloven, weten en kennen. Ook nuchtere Nederlanders kunnen hier helaas een boekje over opendoen. Een onschuldig gezellig spelletje, blijkt toch een realiteit te zijn. Nep blijkt ontluisterend waar.

Bij verschrikkelijke nieuwsberichten met rauwe moorden verzuchten we of de ellende eens mag ophouden. Op het volgende moment leggen we een doodskist met zerk bij de voordeur voor de gezelligheid. We weten dat negatieve beelden en communicatie je levensgeluk bedreigt. Vervolgens laten we de meest enge taferelen en op lijken lijkende figuren toe in onze straten om samen de donkere dagen te vieren.
Ik krijg het niet bij elkaar!

Laten we toch alsjeblieft ophouden met het spelen met de dood en alles daaromheen.

Leef, bouw op, geniet, vier….want als we dat meer onze werkelijkheid kunnen laten binnenkomen, dan kunnen we spelen, dromen, fantaseren….leven!