Eens in de week trek ik baantjes. Het is voor mij meestal ook een schakelmoment tussen twee banen….die van voorganger & meester. Zo ook tijdens de eerste stakingsdag. En terwijl ik met mijn ogen dicht nog even uitpuf in de sauna, hoor ik in mijn linkeroor: ‘Druk zeg vandaag, geen wonder met die onderwijsstakingen. Hoe lang moet je doorgaan voor je tevreden bent. Ze hebben er toch al een paar procent erbij gekregen?!’ Het was al heet in de sauna, maar een paar gloeiende graden erbij trok ik ook nog wel.
Na tien jaar uit het onderwijs te zijn geweest, sta ik sinds ruim een jaar weer voor één dag in de week voor de klas. Er is veel veranderd in de klas en daarbuiten. En ja, het onderwijs staat echt onder water!
Het vertrouwen lijkt wel te zijn afgenomen. Er moet van alles geregistreerd worden rondom voortgang, incidenten en plannen. En waar de digitalisering een grote vlucht heeft genomen en alles makkelijker zou moeten maken, hebben die secundaire werkzaamheden ook een vlucht genomen.
Als opbrengst van een studiedag kwam het plan & verlangen met stip naar voren: cito uít de klas, meer autonomie ín de klas.
Docenten vanuit het voortgezet onderwijs die terug zijn gekeerd in het primair onderwijs, verbazen zich over alle werkzaamheden die een leerkracht op zich moet nemen. Voor een lager salaris moet je ineens veel meer werk verzetten.
Daarnaast is de maatschappij veranderd. Kinderen zien thuis en om zich heen, in een overdosis aan impulsen, veel meer gebrokenheid & ellende dan de kijkwijzer kinderen wil laten zien. Te jong, te vroeg en te veel. Een deel van de verhoogde werkdruk wordt ook ervaren in de dynamiek tussen kind, school en gezin. Soms is wederhoor niet het startpunt van een gesprek tussen ouder en leerkracht. Of is er een nogal onhandig verschil in het idee over gezag en het opvolgen van schoolafspraken.
Passend onderwijs heeft zijn intrede gedaan waarbij voor ieder kind onderwijs op maat moet worden gegeven. Ook als dat grote zorg en aanpassing vraagt. Goed idee, maar dan is het ook nodig om dat onderwijs van passende inzet te voorzien. Meer handen & ogen in de klas in de vorm van klasse assistenten. Die zijn echt goud waard! Goud wat als minimale sluitpost op de begroting staat.
Even terug naar dat zwembad.
Onderwijs lijkt qua vakanties veel op een bubbelbad.
Maar het is ook een bad waar je baantjes kan trekken om aan de conditie & vaardigheid te werken van kinderen en leerkrachten.
Daarnaast is het ook een golfslagbad. Golven opvangen en blijven staan. Door de golven heen leer je het leven met die spetters van kinderen.
Niet alle golven zijn te stoppen of te veranderen. Niet alle baantjes gaan even snel. Maar je kan wel zorgen dat de golven soms minder sterk zijn, dat de tegels minder glad zijn, het water de juiste temperatuur heeft, er her en der een relaxstoel staat. En je kan vooral zorgen dat je elkaar vasthoudt, draagt, toelacht en aanmoedigt. Dat als je bijna verzuipt, je aan elkaar optrekt of samen even verder bij de golven vandaan gaat staan. Ouders, kinderen, besturen, collega’s, ministerie (niet alleen Arie) en inspectie.
Onze schoolleider startte dit jaar met uit te spreken dat we allemaal professionals zijn en dat hij vertrouwen heeft in onze kennis & kunde.
We zeuren niet om een paar procent meer loon. We vragen vooral om ruimte & vertrouwen van alle kanten. Dan zijn we pas tevreden!
Tja, deze twee dagen zat het zwembad vol….omdat het onderwijs onder water staat!