‘De tied oet’

Stilstaan bij mensen die overleden zijn…er lijkt op een of andere manier meer aandacht voor te komen. Ik zag prachtige foto’s voorbijkomen van brandende kaarsen tijdens ‘allerzielen’. Even later kreeg ik van het tehuis waar mijn moeder haar laatste maanden woonde een uitnodiging voor een herdenkingsdienst. En afgelopen zondag werd in veel kerken ‘eeuwigheidszondag’ gevierd. Diverse momenten met mooi gekozen symbolen, rituelen en rake muziek.

door de tijd
Van huis uit ben ik niet zo opgegroeid met symbolen en rituelen, laat staan met het houden van dit soort herdenkingsmomenten. Maar ik ontdek en ontvang ze van harte. Allereerst omdat ze me stilzetten bij een ongrijpbaar proces. Een proces van missen, rouwen en soms niet precies weten wat dat eigenlijk is. Een proces dat zich soms aandient maar vaak ook niet. Het gewone leven neemt zo snel zijn gang weer en dat vult mijn hoofd, hart en handen gemakkelijk. En dan is het zo heerlijk dat dit soort dagen die gewoon op de kalender staan mij dwingen om even stil te staan. Het komt van buitenaf, maar het raakt binnenin me.

zichtbaar symbool
Het raakt me ook omdat concrete symbolen iets zichtbaar maken van dat ongrijpbare proces. Het voor het oog simpelweg verplaatsen van een roos van de ene vaas naar een vaas die drie meter verder staat. Laat die tweede vaas nou precies achter een brandende kaars staan waar de naam van Jezus op staat, ’the place to be!’

Of de in deze tijd bijna alledaagse handeling van een kaarsje aansteken. Maar nu staat dat kaarsje vóór de naam van mijn moeder en gaat mét het kaarsje de herinnering aan. Hoewel haar leven als een kaarsje uitging, is zij met het vlammetje niet ineens terug. En toch, het raakt me. Het helpt me om met hoofd, hart en handen dat gemis, dat ergens in de lucht zweeft, tastbaar te maken.

rake muziek
Dan heb ik het nog niet eens over muziek. Want, zet een mooi lied op en je kan me aanvegen. Topsongs uit de christelijke en niet-christelijke hoek. Topsongs die met woorden en muziek me daar raken waar ik met woorden nog niet bij kan.

In Drenthe zeggen ze dat iemand die sterft, die gaat ‘de tied oet’. Ik ben nog ‘in de tied’. En juist die ‘tied’ zet me stil, geeft tijd aan herdenken. De kalender reikt het aan, de symbolen maken het zichtbaar en de muziek brengt het naar boven…ik ontdek het, ontvang het en het ‘dut mie goud’.