Sodemijterop!

En ja hoor, daar is hij weer. Ik heb het dan niet over die man met die mijter op. Ik heb het over de discussie of HBO-theologen wel hetzelfde zouden mogen doen als WO-theologen. Een discussie die ik tegenkwam op de classis toen ik als HBO-theoloog examen mocht doen. Het ging toen niet over het examen of de resultaten daarvan. Dat examen werd overigens zo goed als even zwaar betiteld als die van ‘echte’ dominees. Nee, het ging over de bevoegdheden van preken en sacramenten bedienen. De discussie kom ik ook tegen als ik gevraagd word voor te gaan in een dienst waarin doop, avondmaal, huwelijk of ander feest te vieren is. Dezelfde discussie werd overigens ook gevoerd binnen het kerkverband van de PKN en die van de CGK waar ikzelf met hart & ziel aan de slag mag zijn.

Ik zie steeds dezelfde terugtrekkende beweging. Het lijkt alsof de diverse synodes ergens bang voor zijn. Of ze iets proberen te beschermen of bewaren. De meest recente uitspraken van de werkgroep binnen de NGK lijken daar licht op te werpen, maar ik hoop toch echt dat ze niet waar zijn. Spiritueel leiderschap zou gewaarborgd zijn in een universitaire opleiding. Liturgische handelingen horen bij academisch opgeleide predikanten thuis omdat daarin iets zichtbaar wordt van de bijzondere positie van het ambt van de predikant. Dat soort taal laat volgens mij zien dat je iets aan het beschermen bent waar het precies niet om gaat. Liturgische handelingen, maar ook andere prachtige en krachtige symbolen herbergen een werkelijkheid waarin je God mag ontdekken en ontmoeten. Met dat je dat meemaakt, weet je dat het niet om het symbool, de handeling, het ritueel of de uitvoerder daarvan gaat, maar om God zelf. 

Dat is precies de beweging die gemaakt wordt als Paulus & Petrus terugkomen van een zendingsreis. In Jeruzalem vroegen ze zich af wat daar op die zendingsplekken allemaal gebeurde. Toen ze hoorden dat God zelf aan het werk was, konden ze dat alleen maar van harte toejuichen. Een paar aanwijzingen werden meegegeven, maar de enige terugtrekkende beweging die zij maakten, was een pas op de plaats. Een buiging voor het werk dat God doet. Dat wil je niet missen.

Er is nog iets dat er gebeurt als je de bediening van het woord en de sacramenten terugtrekt op het academisch erf. Je geeft een signaal af dat ik niet Bijbels of Evangelie kan noemen. Zou het goede nieuws van God dan toch te maken hebben kennis en wetenschap alleen? Zou werkelijke diepgang alleen gewaarborgd zijn in een universitair opgeleide prediking? Niets is minder waar want diepgang zit hem niet alleen in kennis of verstand, maar ook in het volgen van Jezus met hart, ziel en kracht. Daarbij heb je WO-theologen, HBO-theologen en misschien wel MBO-theologen, maar evenzogoed niet-theologen nodig. Trek je je als kerk terug op het academisch theologisch niveau, dan mis je de breedte, lengte, hoogte en diepte van het evangelie! Erger nog, je laat dat ook nog eens missen.

Volgens mij hebben de protestanten ooit afscheid genomen van een kerkcultuur waarin afstand werd gehouden én bewaard tussen geleerden en leken. Dat werd o.a. zichtbaar in de onafhankelijkheid van de lokale kerk. Daar ligt dan misschien ook wel gelijk de oplossing. Nodig lokaal mensen uit voor de bediening van woord & sacramenten waarin je herkent dat God werkt, waardoor je God ontmoet. Waar je in hun bediening de breedte, diepte, hoogte en lengte proeft van Gods goede nieuws. Want als je je door een te teruggetrokken of beperkte ambtsopvatting laat leiden, heb je sodemijterop!