ik kan het niet alleen!

Ik kom in mijn werk op verschillende manieren de rauwheid van het leven tegen. Situaties waarin mensen geen andere uitweg meer zien. Door problemen en een opeenstapeling van dingen uit het verleden, de toekomst niet meer zien zitten. De keuze van uit dit leven stappen door zelfmoord, of zelfs het vermoorden van anderen lijkt soms nog de enige optie.

Wat een heftige, rauwe verscheurdheid die dan op alle betrokkenen afkomt, als de dood nog de enige optie lijkt in dit leven.

Is er geen andere uitweg? Blijft alleen deze enige keuze over?

Het legt volgens mij iets bloot, waar we met zijn allen wel eens over na mogen denken. De schreeuw in het lied van de Dijk: ‘ik kan het niet, ik kan het niet,…….’ geeft denk ik iets weer van die noodkreet. Die zit natuurlijk nog veel dieper dan waar dit lied over gaat, maar het refrein gaat nog verder: ‘……ik kan het niet alleen!’

En dat staat haaks op veel dingen die op allerlei manieren op ons afkomen. Door opleidingen, therapieën, tantra’s en succes-goeroes komt de boodschap op ons af dat je overgeleverd bent aan jezelf. In je eigen kracht leren staan, het werken aan je eigen droom (dat kan jij tenslotte allen zelf), dichtbij jezelf komen, rust in je innerlijk vinden of zelfs de god in jezelf vinden. In de boekenwinkels staan ettelijke meters DIY (do it yourself) boeken.

Maar wat als je eigen kracht alleen nog maar een klacht is?
Of als je eigen ik je doet verschrikken?
En wat als DIY voor jou alleen nog maar betekent dat je de hand aan jezelf slaat?

Als je overgeleverd bent aan jezelf, en je alleen nog maar jezelf kan helpen, dan blijft er maar weinig over. Dat is de essentie van wat ik geloof, dat ik juist niet aan mezelf overgeleverd ben. Gelukkig maar. Ik zoek dat buiten mezelf in degene die me gemaakt heeft. Die weet namelijk wel wat mogelijk en nodig is, zelfs als ik niet zo diep in de put zit als wat ik deze week heb gezien. Als je die optie en dat perspectief niet hebt, dan ben je er knap beroerd aan toe. Dat maakt voor mij en jou leven mogelijk voor & na de dood. Maar het laat mij ook dichterbij mezelf komen, wie ik werkelijk mag zijn.

Dat is niet goedkoop. Lang niet alles is opgelost. Ik worstel deze week ook met een hoop waarom vragen. Die rauwe verscheurdheid doet me huilen, schreeuwen en vertwijfeld verdergaan. Maar dat gevecht en die worsteling ga ik aan met God mijn Maker. Daar doorheen kom ik dichterbij Hem en dichterbij mezelf. Juist door dat worstelen kom ik meer tot leven en tot de schepper van dat leven. Dat geeft wat mij betreft perspectief en hoop.

Zullen we stoppen met elkaar vertellen dat jij verantwoordelijk bent voor je eigen droom?
En die onzin dat je het zelf zult moeten doen?
Ik sta het leven voor te midden van deze zooi!
Zullen we samen op pad gaan? Op zoek naar het Leven?
Want….. je kan het niet alleen!