Het voelt wat ongemakkelijk. Voor een diner van 45 man doen we boodschappen. Nou ja, we…ik bedoel twee Iraanse mannen doen de boodschappen. Ik versta hen bijna niet, het boodschappenlijstje snap ik geen biet van en ik loop maar een beetje achter hen aan. Zij weten wat ze moeten hebben, zijn vaak snel en me daarmee voor bij het pakken van produkten. En zij kennen winkels waarvan ik het bestaan niet wist. Jaja, zelfs in het Drentse Assen zijn diverse toko’s en internationale supermarkten te vinden. Soms kan ik even helpen als we bijvoorbeeld meerdere pakken havermout nodig hebben. Maar veel vaker sta ik er wat onbeholpen bij.
We gaan een Iraans diner verzorgen en als het om tijd & team gaat heb ik geen zicht op het plan. Deze twee mannen zeggen dat het goedkomt…’gele goeb’ zoals ze dat op z’n Perzisch zeggen. Ik mag de auto rijden en de rekening betalen. Nou ja, voorschieten. Dus als we bij de kassa aankomen, kan ik aan het werk en de pas & pincode inzetten. Het voelt scheef en ongemakkelijk. Als we alles in de auto hebben, rijden we samen naar de plek waar het diner gemaakt & gegeten gaat worden. Af en toe zeggen we wat. De weinige woorden Perzisch die ik ken en wat meer dan een paar woorden Nederlands die zij kennen. Maar de auto vult zich ook met iets anders: de geur van kip en het smaakt naar meer.
Terwijl er nu druk in de keuken wordt gekookt, al een aantal uren lang, besef ik dat zij het vaak zijn die niets volgen, anderen hen te vlug af zijn en er wat onbeholpen bij kunnen staan. Zij proberen een thuis te vinden, staan vaak aan de zijlijn en kunnen soms wat hand- en spandiensten verrichten. Maar als ik zie hoe onze Iraanse vrienden hun talenten inzetten, soms in de keuken maar ook op ander vlak, dan zie ik hen opbloeien. En niet alleen hen, ook ik bloei daarvan op. Want al voelt het soms ongemakkelijk en onbeholpen, het levert ook zoveel op. Het is iets, of meer dan iets van jezelf loslaten. Mijn planning, taakgerichtheid, de wat in mijn ogen efficiency is, de zekerheid…Maar tegelijk is het ook veel vastpakken. Het ongemak, de talenten, de lach om het onverstaanbare, de verbinding, de acceptatie, de verrijking, de verwondering, de verrassing…en dat gaat zoveel dieper.
De ruimte waar ik dit zit te typen vult zich met een heerlijke geur.
En deze geur smaakt in vele opzichten naar meer!