luizen!

Er wordt gevloekt in ‘de luizenmoeder’. Nogal stevig en vaak door met name één moeder. Ze reageert klagend op alles en iedereen die voorbijkomt. En dat klagen gaat in stevige krachttermen en vloeken. Bijna bij het Rotterdamse af.

Nu kan je vloeken een vorm van bidden noemen. Je staat voor een onmogelijke uitdaging of wordt geconfronteerd met een rotsituatie en je kan er niets aan doen. Je staat machteloos en het enige wat je nog kan uitroepen is een vloek. Met die vloek roep je het uit naar iemand die er misschien wél wat mee kan, of volgens jou moet. In de meeste gevallen zal dat onbewust het roepen tot God zijn. En ik hoop dat de meeste van deze gebeden niet beantwoord worden. Laten we wel wezen, als God al die ‘verdommes’ per omgaande zou beantwoorden, dan waren er heel wat minder mensen op deze aarde en miste ‘de luizenmoeder’ één van haar acteurs. Schreeuwen naar de hemel, dat kan gelukkig op heel veel andere manieren, juist ook als je machteloos staat.

Wat me stoort en steekt is de discussie die er met name onder christenen is ontstaan. De focus in het gesprek over dit programma, ligt ineens op de vloeken van die ene moeder en het script dat ze daarmee volgt. En dat terwijl er in het programma ook genoeg andere dingen aan de kaak worden gesteld, die ronduit Godgeklaagd zijn. Een donker gekleurde vader die als schoonmaker wordt aangesproken, het roddelen óver in plaats van spreken mét de leerkrachten, kinderen niet met elkaar laten spelen waarvan de ouders negatief bestikkerd worden, lomp geen oog & oor hebben voor de zorg die een moeder deelt en een geadopteerd Aziatisch meisje dat het ‘meisje met de oogjes’ genoemd wordt. Het programma confronteert je op een overtrokken en daarmee lachwekkende manier met de dingen die gebeuren of die we vaak stiekem zelf ook denken. Bijna cabaretesk confronterend scherp over jouw en mijn eigen denken & doen.

En dan is een deel van christelijk Nederland ineens te klein omdat erin gevloekt wordt. Het lijkt alsof het goede leven dat christenen proberen voor te staan, in eerste instantie neerkomt op niet vloeken. Dat kom ik ook tegen in gesprekken over christen-zijn op je werk. Er wat van zeggen als er gevloekt wordt, lijkt de lakmoesproef voor een missionaire levensstijl. Dat is eng smal.
Het is precies wat luizenpluizen is: je scheert het over één kam, en ja je ontdekt een luis! Dat is dan ineens de hoofdzaak, maar de rest van de haarverzorging komt niet in beeld.

Je maakt op deze manier een karikatuur van het goede leven dat je bij God kan ontdekken. Dat goede leven is namelijk veel breder. Een programma dat onze samenleving scherp neerzet, schuurt en schokt tegen veel meer aspecten van het goede leven aan. Voer alsjeblieft het gesprek breder dan over die vloekende moeder. Praat er daarnaast niet alleen over. Scherp cabaret laat je nadenken om het anders te doen. Doe het gewoon anders als je machteloos staat en schreeuwt naar de hemel. Doe het anders in het je omgang met andere culturen. Ga gewoon om met andere vormen van relatie dan je gewend bent. Wees simpelweg eerlijk & betrouwbaar op het schoolplein én in het fietsenhok.

Je weet best wat het beste is!
Dat is je wel toevertrouwd.