Stel je beste vriend zijn ouders liggen in een scheiding. Je wilt zo supergraag helpen maar weet niet hoe. Of een klasgenoot is zo depressief dat het spoor de enige optie lijkt. En hoe je ook nadenkt, je hebt geen idee wat je kan doen. Je appt je suf, je moedigt aan, probeert te luisteren, positieve dingen te noemen of andere oplossingen te bedenken. Maar er blijft een gevoel van onmacht aan je knagen en het laat je niet los.
We sussen elkaars gevoel dan vaak met dat jij het probleem niet kan oplossen. En dat het vooral de verantwoordelijkheid van die ander is. Als het je werk is om mensen te helpen, dan zeggen we al snel dat je je werk niet mee naar huis moet nemen. Lig er vooral niet wakker van. Of zoals ze bij de EHBO zeggen: eigen veiligheid voorop.
Hoewel het goed is om goed voor jezelf te zorgen, vind ik het loslaten soms best een onmogelijke opdracht. Eigenlijk ook wel een onnodige opdracht. Want als je iemand helpt, dan raakt dat je gewoon. Het doet iets met je, sterker nog het verandert je. Sommige van jullie gaan misschien op werkvakantie naar een ver land. Een school bouwen of een waterput slaan. Meestal kom je anders terug dan je gegaan bent. Je bent geraakt in je hart en je hebt hart gekregen voor de mensen met wie je stond te metselen. Je bent geraakt in je denken en bent anders gaan denken over je eigen leef comfort. Je bent geraakt in je ziel en je merkt een bewogenheid die diep van binnen komt. Je bent geraakt in je kracht en komt eerder in beweging waar hulp nodig is.
Dat is mee-lijden. Niet het medelijden in de zin van: ‘ach wat zielig zeg!’ Maar mee-lijden is de zin van dat jij ook lijdt. Het doet je pijn, je ligt er wakker van, je bent ook verslagen, raakt moedeloos en de tranen biggelen over je wangen. Lijdt maar mee met die beste vriend of klasgenoot die in de put zit, of met die bewoners die in Verweggistan een put slaan. Mee-lijden is een stuk van dat lijden meedragen. En dat neem je dan dus wel mee naar huis.
Misschien wel omdat gedeelde smart, halve smart is. Maar vooral omdat je laat merken dat ook als het rot is, je tóch een vriend blijft. Zoiets wordt ook wel trouw genoemd, zeg maar in goede en slechte dagen.
Ik vind Jezus daarin zo gaaf. Hij loopt mee, lijdt mee, huilt mee. Hij trekt jouw verhaal zich enorm aan, het laat Hem niet los. Als jij net als Hem bewogen bent, in beweging komt en mee-lijdt ben je in ieder geval met zijn drietjes. En als jij het niet meer trekt, je geen raadt weet of stilvalt…..Hij blijft altijd wakker want Hij nam zijn werk mee naar Huis!
Deze weblog was & is ook als radiocolumn te beluisteren in het programma ‘Gospelsound‘ van Omroep Zuidplas.
Annemieke juli 4, 2018
Als je vriend, familie of wie dan ook echt naast je komt staan en je voelt dat de ander geraakt wordt door jouw pijn….stil wordt…en echt luistert, wordt het lijden draaglijker. Is een heel warm gevoel en maakt duidelijk: je bent waardevol, je mag er zijn en je doet er toe!
Het nummer De wind draait van Matthijn Buwalda sluit hier ook mooi op aan.