Ze hebben iets moois in zich, oneliners. Zinnen en statements die kort en krachtig iets weergeven of samenvatten. @Twitter ontkom je er niet aan omdat je in maximaal 140 tekens je mening of grap moet proppen. Maar ook plaatjes met van die vette witte letters hebben een beperkte ruimte voor tekst.
Ik ben ze de laatste tijd veel tegengekomen en niet alleen @Twitter. #Oneliners over de zwarte pieten en de vluchtelingen. Zelfs over kerkelijke zaken. Statements die keihard de mening vanuit de een of d’andere hoek bevatten. Lekker ongenuanceerd zwart-wit. Je trekt een streep: tot hier en niet verder, basta!
Is de discussie daarmee over? Zijn de problemen opgelost? Nee, natuurlijk niet! Met al die rechtlijnige #oneliners is er daadwerkelijk niemand de streep over geholpen naar welk kamp dan ook. Niemand die overtuigd de brug is overgestoken. De kloof in die discussies is zo nodig nog groter geworden. Het brengt zelfs soms scheiding dwars door familieverbanden heen.
Het krachtige van een #oneliner is dat het je mening of visie helder vertolkt.
Het rotte van een #oneliner is dat de ander en zijn mening buiten beeld raakt.
Wat je wel raakt is de ander zijn hart, snoeihard.
Het is bijna autoritair wat er gebeurt. Want echt luisteren, van hart tot hart, is er niet meer bij. Gek dat we het land van het poldermodel zijn en in deze discussies dat principe volkomen laten varen.
Is het genuanceerde midden dan de oplossing? Alleen maar zoet en aardig zijn en niet meer de koe bij de horen durven vatten? Mag je dan echt je mening niet meer geven?
Voor mij spelen hier twee belangrijke dingen: aan de ene kant is waarheid een groot goed. Vrijheid van meningsuiting, een prachtige vrijheid. Maar als die niet hand in hand gaat met liefde, dan raak je de ander kwijt. De ander raakt jou kwijt. En dan verlies je heel veel. Je verliest zelfs het zicht op de waarheid, want die is in veel gevallen altijd nog groter dan jij kan zien. Daar heb je zelfs de ander voor nodig.
Wat drijft je in je reactie? Angst voor verandering, nood van de ander, teleurstelling omdat er naar jou niet wordt omgezien, pijn over (slavernij) verleden, boosheid over bedreigd cultuurerfgoed, onzekerheid over wat dan ook, of de gewoonte om te (ver)oordelen……
Als helder is wat je drijft, hoeft niemand tussen wal en schip te vallen. Je kijkt dan namelijk achter de #oneliners van de ander. Het door jou gemaakte punt wordt een puntkomma. Je luistert naar het hart achter het statement van die ander. Doe je dat allebei, dan zie je elkaar staan en ontmoet je elkaar echt. Mogelijk ontdek je ook iets wat breder is en meer waard is dan je eigen mening. Dat is niet in een #oneliner te vatten of met one line uit te tekenen.
Want als je #oneliner geen eindstreep is, valt er nog wat te winnen!
PS: ook deze blog zit vol met #oneliners. Maar ik hoop dat ik al spelend met taal, hier juist verbindend bezig ben geweest.