Ja hoor, daar gaan we weer!
Komt toch dat dekselse veroordelende vingertje weer omhoog.
Kijk maar ff mee wat ik (vrij vertaald) in een artikel lees van Frank Mulder in de Groene 020:
Scheiden is slecht voor de kinderen, het is het einde van het gezin. Veel problemen bij kinderen en daarmee in de maatschappij,
komen door instabiliteit in het gezin.
Door ruzies, echtscheiding en een afwezige vader.
Nou, daar sta je dan als alleengaande moeder die haar stinkende best doet en het met veel kunst- en vliegwerk toch nog behoorlijk voor elkaar krijgt. Heeft deze schrijver geen oog voor ouders die alles, maar dan ook alles geprobeerd hebben en toen niets anders konden dan zo vredig mogelijk uit elkaar gaan. Er is misschien na de scheiding wel een beter evenwicht ontstaan dan de instabiliteit van het bij elkaar blijven met ruzies en spanning. Als daar ook nog veroordeling en het geheven vingertje bij komt, dan ben je mogelijk wel zat. Zogezegd ‘scheidzat’.
Ga alsjeblieft niet zo moraliserend of paternalistisch praten over het gezin en de hoeksteenfunctie daarvan voor de samenleving…..ben je misschien in de kerk geboren, beste Frank Mulder?!
blinde vlek
De kerk, tja die lijkt een reputatie te hebben van opgeheven vingertjes en moraliserende standpunten. In de maatschappij waar we daarvan zijn vrijgemaakt weten we wel hoe het zit. Veel werk wordt er dan ook verzet om gezinnen maatschappelijke hulp te bieden tijdens en na een scheiding. Gesprekken, hulp bij ouderplannen, opvoeding, rechtzaken en regelingen als er financiële problemen zijn ontstaan, weerbaarheidstraining, programma’s voor alleengaande moeders……en toch geeft Frank Mulder aan dat het probleem dat met stip bovenaan staat niet wordt aangepakt. ‘Veilige binding met mensen’ loopt een grote deuk op bij kinderen met gescheiden ouders. Want hoe je het ook wendt of keert, hoe goed je ook je stinkende best doet (en ik zeg: petje af daarvoor!), er is door een scheiding instabiliteit in je gezin gekomen. Je kinderen hebben hechtings- en loyaliteitsproblemen. Problemen waar je hen in kan begeleiden, maar die je niet kan oplossen of weghalen. En die problemen betreffen allerlei, misschien wel alle aspecten van de ontwikkeling van je kinderen.
kwetsbaar
Frank Mulder komt er na onderzoek achter dat niet alleen aan de achterkant maar ook aan de voorkant hier weinig oog voor is bij maatschappelijke organisaties. Het is een kwetsbaar onderwerp waar je vaak achteraf de rekening van gepresenteerd krijgt. Dat het kwetsbaar en gevoelig ligt, dat zie ik op twee manieren naar voren komen. Allereerst worden de problemen die kinderen ervaren op het gebied van veiligheid en hun totale ontwikkeling vaak bestreden met programma’s en middelen op de al eerder genoemde thema’s als weerbaarheid, opvoeding en financiën. Het thema gezin en de stabiliteit daarvan is erg persoonlijk en dichtbij. Als je tot erkenning komt dat het gezin stabiel moet zijn en de relatie gezond moet blijven, raakt dat als hulpverlener ook je eigen situatie en leven. In veel gevallen heefteen hulpverlener hetzelfde meegemaakt in zijn of haar relatie/gezin. De erkenning en aanpak van een gezin en relatie aan de voorkant, preventief is dan ronduit confronterend.
Aan de andere kant is dit onderwerp zo gevoelig en kwetsbaar, dat we met elkaar de moeilijkheden in onze relatie en gezin niet snel bij anderen neerleggen om aan een oplossing te werken. Het is zo persoonlijk en nauw verweven met je identiteit, je gevoel, je geluk en je eigen inbreng.
Het is dus kwetsbaar en superpersoonlijk. Het gaat diep en tegelijk heeft het dus logischerwijze ook zoveel gevolgen voor jezelf en je kinderen. En juist daarom moeten we hier wegen voor vinden om weer stabiele gezinnen te krijgen. Om kinderen in alle veiligheid te laten opgroeien.
‘scheidzat’
Weet je, ik huil hierom. Het doet me pijn om de relaties en huwelijken te zien stukgaan. De strijd te zien, de pijn en het verdriet bij de ouders. Het doet me ook pijn om de gebrokenheid te zien bij de kinderen, om hen met deze problemen te zien opgroeien. Ik zie om me heen dat we als maatschappij een rekening gepresenteerd krijgen die niet mals is. Frank Mulder brengt in zijn artikel deze feiten & ontwikkelingen scherp, maar zonder oordeel in beeld. En tja, de kerk heeft op dit onderwerp vaak wel een moraliserende rol toebedacht gekregen. Elk gesprek, cursus, artikel of voorzichtige stap om het gezonde effect van duurzame relaties op de kaart te zetten, mist al snel aansluiting buiten én binnen de kerk.
Ik huil…….en ik ben die gebrokenheid zat. Zogezegd ‘scheidzat’!
En toch geloof ik dat juist de kerk een paar krachtige en prachtige middelen in huis heeft die hoop en herstel kunnen brengen. Ooit schreef ik daar al ‘iets‘ over. Ik geloof daar nog steeds voluit in!
Maar hoe kunnen we elkaar hierin bereiken? Hoe kunnen we helpen & hopen in deze zichtbare gebrokenheid? Weg met die moralisering, veroordeling en dat paternalisme. Maar hoe dan wel? Roept u maar, want ik weet het nog even niet.